Forrige veke gjorde eg ei tabbe på skulen. Eg kom i vanlege kne-shorts, og vanleg t-skjorta. Det blei ikkje sett heilt blidt på, men formildande forhal var at t-skjorta var grønn. Eg hadde fyrste veka kommen i dongeri bukse, fordi det så så bra ut med støvel-conversan at eg ikkje skjønte at dongeri bukse er påbodet... eller, reknast som ein sjølvfølgje del av skule uniforma. Ugh. Eg må altså sveitte ut dongeri buksene mine i tur, annakvar veke. Og eg har berre to skule t-skjorter, så eg må bruke ei skjorte heile veka. Dobbelt ugh, fordi det er der eg sveittar mest.
U-AN-SETT, helga var ei super-lang-helg, frå onsdagen til søndag. Onsdag for eg til stranda, stupte uti vatnet, før eg skjønte at det var skittent og ekstra salt... Ikkje gjett kvifor... Eg har fortsatt etter-frysningar av opplevinga. Eg kom meg alt for sakte heim, og opplevde endeleg ettermiddagsrushet Aurel gjennomgår kvar dag (han på +18 programmet). Eg haldt på å få latteranfall, det var så komisk, vi kom til stasjonen og ein nesten full vogn. Så, rett før metroen går, pressar masse personar seg inn, og eg trykkjast inn i massen, etter kvart pressar meire folk seg inn, for nesten alle går av på ein stasjon for å skifte metro.
Torsdagen var eg invitert på jungel safari, av Aurel, men eg over sov til rett etter at han for, så eg brukte dagen til å slappe av. Fredagen skulle vi dra på "urban exploring", men det gjekk i vasken, fordi vi blei kjørt feil av verts-mor. Frustrerande, men lite å gjere med. Eg tenkjer at eg skal sjå om ikkje det er mogleg å berre labbe-tusse dit.
Laurdag var teater, Og det var ei ganske annleis oppleving. Kort, før vi for på teater, for eg til Aurel's arbeidsplass, for å sjå ein dans og musikk presentasjon. Etterpå for vi på teateret. Verts-mor sa at vi måtte komme tidleg, minst to timar før, fordi det var kun gratisbillettar ifrå skranken. Så showet byrja 20:30, og vi var der 17:45. Da var det allereie litt kø, og den veksa litt fram til dei opna luka. Kulturen her at folk trur dei skal vere smarte, og bruke vener og familie som allereie er i køa... Men vi fikk endeleg billetter, etter smertefulle timer i kø, og kva skjer så? jo, det dannast ei ny kø inne, utafor salen. I-DI-O-TI. Kvifor i all verda gjere det slik? Er det ikkje enklare å opne vegen heilt inn, så folk for sitje, og dei slippar å stresse med å finne plassar til dei siste? Men Showet veide opp. Det het når eg oversetjar "Gamal er mora", og handlar om ei kvinne i 50-60 åra som har brote med sin 13 år lange ektemann, og spetakkelet ho lagar med dotera si på 40, som fortsatt er singel... Undervegs kjem det ganske tvilsame an modningar om alder, seksualitet, og forhold...
* som at mora er 50, og dotera 40...
* ektemannen dater ei 80 år gamal be kjend av mora (harr-harr)
* at dotera er lesbisk, fordi ho fortsatt ikkje er gift...
Men avslutninga er no søt... Den sluttar med ei Beatles-låt...
Søndagen var berre slapp av dag... Men, i går åt eg reker igjen, og verts-mor spurde kvifor eg pilla skallet av alle rekene på tallerkenen min (Eg likar norske reker betre enn dei her, sjølv om dei er mindre i Noreg, så er skallet mykje lettare å ta av), og forklarte at her spisar dei alt unntatt hovudet, så eg prøvde... og pilla dei siste rekene fri for skall.
Til sist vil eg nemne at eg er byrja å vurdere rasta-fletter... Eg tenkjer at det vil gå særs bra med ein tribal-stil, og eg ser ikkje bort i frå at dei vil sjå bra ut på meg... Eg må berre få fatt på utstyr først... (mamma og pappa, eg vil ha meininga dykk på saka, sjølv om eg kanskje ikkje følgjer den. Hadde det eigentleg kledd meg?) Når eg kjem tilbake, vil eg uansett pierce navlen, så det blir enten berre piercing, eller begge delar.
Ellers ser eg litt fram til å komme heim...
27. apr. 2010
21. apr. 2010
Til Sigrid
Mens eg har det bra i Brasil, har det skjedd ei tragedie i mitt lokalsamfunn i Noreg. Dei som les nett avisene eller papirutgåva la kanskje merkje til artikkelen om ein teltbrannulukke i Salangen på dagbladet.no og dei mange på folkebladet.no. Blant dei var det min yngste brors klassekamerat, systrene hans, eit syskenbarn og besteforeldra deira. Då eg i går las om at den yngste av systrene var dødd, gråt eg. Eg gråt for henne, for foreldra hennes, for dei andre, og for alle. Difor vil eg fortelje ei forteljing om korleis kirsebær treet blei til.
Ein ung gartnar i Hokkaido i Japan var gift med ei ung dansarinne. Dei budde saman i eit lite hus på toppen av ein ås, og var veldig lukkelege. Ho dansa alltid i ein rosa kimono, og ho dansa alltid med det lange, svarte håret laust. Ho hadde mandelbrune auge, fyldige leppar, og huda var av ein gudeleg kvit farge. Ho var på folkemunne kalla ”Vinden som forteljar”. Dei som så forstillingane hennar sa at ho la alle sine følelsar i dansen, og man kunne lese ei kjærleiksforteljing i alle dansane. Ho var den som alle så opp til, og som lo med barna, så vel som dei eldre. Ho var vidt elska, men høgast av sin mann. Gartnaren var hovudstups forelska i kona si, og stelte vel for henne. Då ho ein dag blei sjuk, blei gartnaren veldig trist. Ho fortsette å danse, men for kvar dag som gjekk, blei ho svakare, dansane blei tristare for kvar dag, og gav uttrykk av at ho visste ho kom til å dø. Ein dag døydde ho, og gartnaren gravla kona si i hagen utafor huset, og opp av grava veksa eit kirsebærtre. Stammen var noko av det kvitaste han hadde sett nokon gong på eit tre, og grena bukta og tvista så det så ut som om treet dansa. Det fyrste året blomstra treet ikkje, men i sluten av februar året etterpå, på den tida kona hadde døydd, blomstra treet ein dag. Han vakna ein morgon, og så ut. Då sperra han opp auga, og så at treet var dekka av små, rosa blomar. I dagane etterpå hadde kronbladan lausna, og dansa sin veg, sakte, og påverka av vinden, ned mot jorda, som å fortelje at ho fortsett var hannes.
På grunn av dette, haldast avslutingsseremonien, det som tilsvarar konfirmasjonen i Noreg, i slutten av februar/byrjinga av mars, for å markere overgangen frå eit stadium til eit anna.
Eg ville teikne noko, men det ville ikkje ha komme fram tidsnok, så eg skreiv det ut i staden.
Ein ung gartnar i Hokkaido i Japan var gift med ei ung dansarinne. Dei budde saman i eit lite hus på toppen av ein ås, og var veldig lukkelege. Ho dansa alltid i ein rosa kimono, og ho dansa alltid med det lange, svarte håret laust. Ho hadde mandelbrune auge, fyldige leppar, og huda var av ein gudeleg kvit farge. Ho var på folkemunne kalla ”Vinden som forteljar”. Dei som så forstillingane hennar sa at ho la alle sine følelsar i dansen, og man kunne lese ei kjærleiksforteljing i alle dansane. Ho var den som alle så opp til, og som lo med barna, så vel som dei eldre. Ho var vidt elska, men høgast av sin mann. Gartnaren var hovudstups forelska i kona si, og stelte vel for henne. Då ho ein dag blei sjuk, blei gartnaren veldig trist. Ho fortsette å danse, men for kvar dag som gjekk, blei ho svakare, dansane blei tristare for kvar dag, og gav uttrykk av at ho visste ho kom til å dø. Ein dag døydde ho, og gartnaren gravla kona si i hagen utafor huset, og opp av grava veksa eit kirsebærtre. Stammen var noko av det kvitaste han hadde sett nokon gong på eit tre, og grena bukta og tvista så det så ut som om treet dansa. Det fyrste året blomstra treet ikkje, men i sluten av februar året etterpå, på den tida kona hadde døydd, blomstra treet ein dag. Han vakna ein morgon, og så ut. Då sperra han opp auga, og så at treet var dekka av små, rosa blomar. I dagane etterpå hadde kronbladan lausna, og dansa sin veg, sakte, og påverka av vinden, ned mot jorda, som å fortelje at ho fortsett var hannes.
På grunn av dette, haldast avslutingsseremonien, det som tilsvarar konfirmasjonen i Noreg, i slutten av februar/byrjinga av mars, for å markere overgangen frå eit stadium til eit anna.
Eg ville teikne noko, men det ville ikkje ha komme fram tidsnok, så eg skreiv det ut i staden.
19. apr. 2010
smånytt...
Jah, då har eg overlevd fyrste skuleveka på nyåret (endeleg) Klassen er svært bråkete, men dei er alle omsorgsfulle, så eg klarar meg. Dog, eg kan ha gløymt ein av skuledagane laurdag, så eg skal spørje idag om eg har skule på laurdagen også.
På laurdag var eg på fyrste fest, og som ein ekte "carioca", kom eg seint. Og synet eg møtte var ikkje det beste av festa. Av ein drøss inviterte, var vi tilsaman 5, med vert + foreldra hennes. Men det var i grunn greit, fordi då slapp eg hovudverken eg forventa å få. Eg drakk jus og brus, og åt brownies. Etterpå tok eg taxi heim, ein gong mellom 1 og 2 på natta, fordi festen var i eti farleg område.
I går var eg på stranda, og koste meg. Eg for med den andre utvekslaren i husstanden, og vi bada i passe kjølig vatn, og med ei ikkje for sterk sol. På stranda kjøpte eg litt meire øyrepynt, og eit lite armband.
Alt i alt kan eg ikkje klage på tilværa, men eg har tatt meg i å tenke kvifor eg ikkje kjennar igjen denne delen av Finnsnes...
Eg må snart få sendt den andre pakken heim...
På laurdag var eg på fyrste fest, og som ein ekte "carioca", kom eg seint. Og synet eg møtte var ikkje det beste av festa. Av ein drøss inviterte, var vi tilsaman 5, med vert + foreldra hennes. Men det var i grunn greit, fordi då slapp eg hovudverken eg forventa å få. Eg drakk jus og brus, og åt brownies. Etterpå tok eg taxi heim, ein gong mellom 1 og 2 på natta, fordi festen var i eti farleg område.
I går var eg på stranda, og koste meg. Eg for med den andre utvekslaren i husstanden, og vi bada i passe kjølig vatn, og med ei ikkje for sterk sol. På stranda kjøpte eg litt meire øyrepynt, og eit lite armband.
Alt i alt kan eg ikkje klage på tilværa, men eg har tatt meg i å tenke kvifor eg ikkje kjennar igjen denne delen av Finnsnes...
Eg må snart få sendt den andre pakken heim...
12. apr. 2010
endeleg skule igjen!
Eg har vorre særs ulydig, og ikkje skreve i bloggen på to veker. Skamme meg.
Eg har endeleg fått skule å gå på, den er i gang avstand, og eg byrjar i dag. Skulen heiter Collegio Intellectus, og logoen er grøn, (det er forresten dei to skule t-skjortane også), og med sånn stilig skrift, du finn den ofte på russe-kleda. Eg ska gå første året på vgs, og ha skole på ettermiddagstid (12:00-17:30/18:00). Så i dag vakna eg tidleg på grunn av litt nervar (06:30), og vertsmor vakna ca. 15 minutt etterpå, kom ut til frukostbordet og spurde kvifor eg var oppe så tidleg, eg sku jo ikkje på skule før 12! Diverre kunne eg ikkje svare, for eg visste det ikkje heilt sjølv.
Eg fekk også førre veke enda ein utvekslar til husstanden eg bor i. Han er 20 år, og derfor på eit anna program enn eg hos AFS, nemleg +18-programmet. Han heiter Aurel, er frå Tyskland, men like mykje svensk, fordi han har budd ca. 10 år i kvart av landa. Han har blond, kort hår som er krølla når det er langt (eg har sett bildar), blå grå auge (eg synes dei er meir gråe), og han har alltid eit smil på lur. Fantastisk god humor også.
+18 programmet hos AFS fungerar slik at i staden for å gå på skule, så jobbar du. Programmet er for dei som er ferdige på skulen, eller som ledd i sivilforsvaret. Eg veit ikkje heilt korleis det fungerar, men eg antar at gjeres dette som sivilforsvarsteneste, så kan Noreg betale deg for jobben. I vertslandet får du ikkje en rød øre, fordi AFS er som kjend, frivillig. Slik er det i kvart fall for han frå Tyskland. I Tyskland må alle menn igjennom teneste. Har dei særskilde grunnar til ikkje å gå i militærteneste, må dei igjennom sivil. Han valde da å gjere ei utveksling til Brasil som ledd i siviltenesta. Jobben hannes her er å jobbe som lærar på ein ballettskule, som også har andre tradisjonelle kunstartar (dans, skodespel, musikk, og kunst), i street-dance, og i kunst.
Eg har også så forsiktig byrja å bruke metroen, men eg er åtvara mot morgon- og ettermiddagsrushet. Han andre utvekslaren frå Tyskland som er på +18 programmet (har eg nemnt kva det er?) må gjennomgå morgonrushet kvar dag for å komme seg på jobb, stakkar. (hehehe…)
Eg lurar på om eg kanskje etter vidaregåande skal ta eit år i +18-programmet i, la oss seie Tyskland. Eller kanskje i USA. Nei, eg drar til Asia! Det er viktig å ha eit vidt språkspekter, så samarbeid på tvers av landegrensar lar seg gjere. Det er også kjekt å ha når man er på ferie. Tenke seg at du er i Portugal på ferie med familien, og ingen kan portugisisk. Tenk deg da også at ingen der kan engelsk. Det er eit problem, ikkje sant? I Japan er du ganske sikkert berga visst du klara å kommunisere med dei innfødde. Eg må finne eit kurs i japansk ein plass, eg har verkelig tenkt å dra til Japan ein gong. Kanskje for å studera? Kven veit, eg vil i kvartfall ha meir av reise, for det er jo så artig å sjå korleis kulturen er rundt om i verda.
Eg likar meg veldig godt hos dei eg er hos no. Eg antar at AFS ikkje fann ein ny familie til meg, så eg får berre ta godt vare på dei eg har no. Det er berre 73 dagar igjen til eg reiser heim. Eg gler meg.
Eg har endeleg fått skule å gå på, den er i gang avstand, og eg byrjar i dag. Skulen heiter Collegio Intellectus, og logoen er grøn, (det er forresten dei to skule t-skjortane også), og med sånn stilig skrift, du finn den ofte på russe-kleda. Eg ska gå første året på vgs, og ha skole på ettermiddagstid (12:00-17:30/18:00). Så i dag vakna eg tidleg på grunn av litt nervar (06:30), og vertsmor vakna ca. 15 minutt etterpå, kom ut til frukostbordet og spurde kvifor eg var oppe så tidleg, eg sku jo ikkje på skule før 12! Diverre kunne eg ikkje svare, for eg visste det ikkje heilt sjølv.
Eg fekk også førre veke enda ein utvekslar til husstanden eg bor i. Han er 20 år, og derfor på eit anna program enn eg hos AFS, nemleg +18-programmet. Han heiter Aurel, er frå Tyskland, men like mykje svensk, fordi han har budd ca. 10 år i kvart av landa. Han har blond, kort hår som er krølla når det er langt (eg har sett bildar), blå grå auge (eg synes dei er meir gråe), og han har alltid eit smil på lur. Fantastisk god humor også.
+18 programmet hos AFS fungerar slik at i staden for å gå på skule, så jobbar du. Programmet er for dei som er ferdige på skulen, eller som ledd i sivilforsvaret. Eg veit ikkje heilt korleis det fungerar, men eg antar at gjeres dette som sivilforsvarsteneste, så kan Noreg betale deg for jobben. I vertslandet får du ikkje en rød øre, fordi AFS er som kjend, frivillig. Slik er det i kvart fall for han frå Tyskland. I Tyskland må alle menn igjennom teneste. Har dei særskilde grunnar til ikkje å gå i militærteneste, må dei igjennom sivil. Han valde da å gjere ei utveksling til Brasil som ledd i siviltenesta. Jobben hannes her er å jobbe som lærar på ein ballettskule, som også har andre tradisjonelle kunstartar (dans, skodespel, musikk, og kunst), i street-dance, og i kunst.
Eg har også så forsiktig byrja å bruke metroen, men eg er åtvara mot morgon- og ettermiddagsrushet. Han andre utvekslaren frå Tyskland som er på +18 programmet (har eg nemnt kva det er?) må gjennomgå morgonrushet kvar dag for å komme seg på jobb, stakkar. (hehehe…)
Eg lurar på om eg kanskje etter vidaregåande skal ta eit år i +18-programmet i, la oss seie Tyskland. Eller kanskje i USA. Nei, eg drar til Asia! Det er viktig å ha eit vidt språkspekter, så samarbeid på tvers av landegrensar lar seg gjere. Det er også kjekt å ha når man er på ferie. Tenke seg at du er i Portugal på ferie med familien, og ingen kan portugisisk. Tenk deg da også at ingen der kan engelsk. Det er eit problem, ikkje sant? I Japan er du ganske sikkert berga visst du klara å kommunisere med dei innfødde. Eg må finne eit kurs i japansk ein plass, eg har verkelig tenkt å dra til Japan ein gong. Kanskje for å studera? Kven veit, eg vil i kvartfall ha meir av reise, for det er jo så artig å sjå korleis kulturen er rundt om i verda.
Eg likar meg veldig godt hos dei eg er hos no. Eg antar at AFS ikkje fann ein ny familie til meg, så eg får berre ta godt vare på dei eg har no. Det er berre 73 dagar igjen til eg reiser heim. Eg gler meg.
Abonner på:
Kommentarer (Atom)