sjalu? aa ja.

I gaar krangla eg endeli me soster, og sannheten kom fram.

Ho hate meg. Eller ho mislike meg veldi sterkt ihvertfall.
Hvorfor?
Fordi ho meine det va min skyld at den nye hvalpen bei paakjort. Ho meine det e min skyld at Pai tar ut sinne paa henne og Mãe. Eg gjor ikkje nok husarbeid, og eg e for dyr aa ha i hus. Eg sammenligne for mye.
Saa eg ska kommentere hvert punkt, og te slutt henne.

Det me hvalpen har utgangspunkt i at eg trodde eg hadde mista lommeboka paa bussen fra en nabo by, det va veldi seint, eg va trott og sliten, saa eg fekk pappa til aa hente meg paa stasjonen. Naar vi kjem heim, legg den nye hvalpen seg i veien. Her skjer uhellet. Ho flytte seg ikkje, fordi ho ikkje veit at ho bi skada vesst ho ikkje flytte seg. Pai tror ho bi aa hoppe vekk, altsaa herme etter de andre hundene. Far kjore paa snuten hennes, saa den brekker og etterpaa folge en dyr veterinaertime, og dagen etter finn eg ut at lommeboka va plassert i sekken, og ikkje i fanget som eg hadde trodd, og falt ned paa det svarte gulvet. Ho tror derfor at eg ikkje like hundan. Hort saant tov?

Det at Pai tar ut sinne paa dem og at eg e dyr i drift, kjem av at han mista jobben for en maaned siden. Siden eg forst no skjonne at dem ikkje har nokka trygde system, skjonne eg jo saaklart at eg e dyr i drift. Dem ska jo gje meg mat! Her skjer det en feil som bestaar i at ho ikkje forklare koffer eg for eksempel burde spise lunch oftar paa skolen, eller at eg burde gjore meir heime. Hadde ho gjort det, hadde det jo antageli gaadd mye bedre, fordi eg har faktisk raad te aa spise lunch paa skolen ofte i uka.

Saa va det det me husarbeid. Ho klage paa at eg ikkje tar oppvasken, eg gjor ting fort, ogsaa gaar eg te rommet mitt. Eg e heime, men eg gjor ingenting. Saken e den, naar eg spor om aa hjelpe, saa faar eg nei, saa eg antar at foreldran mine ikkje vil ha hjelp, og oppvasken tar eg ikkje , fordi det ser ut te at dem tar det som det kjem, mens eg tenke okonomisk, og vil spare opp oppvasken, saa man ikkje bruke saa mykje saape. Her har ho igjen ikkje forklart heilt korsn dem gjor det, og ellers, faar eg en beskjed fra henne, og en anna fra foreldran. Eg sa det naar vi krangla, men ho ville ikkje hore.

Naar det kjem te det siste punktet, irettesatte lokalkontakten meg paa det. Og soster har rett, eg sammenligne for mykje. Eg sku berre ha sagt annerledes. I krangelen inrommet eg feilen, og sa at eg ikkje sku gjore det igjen.

Alt i alt, mykje av frustrasjonen kunne vaert unngaatt hvisa ho hadde tadd seg ti te aa forklare i detalj mange av tingan. I bynnelsen av krangelen, sa ho at eg ikkje fekk rope te henne naar eg ikkje gjorde det. Ho brot meg av i diskusjonen om skapene for helga, og ho har holdt dette inne, og provd aa faa meg te aa mistrives heime, me div. lappa og oppforsel.
Ho trur fortsatt ho e saa voksen, me jobb, og kjaerest, og venna at ho kan behandle meg som et barn. SNakk om dobbeltmoral. Ho oppfore seg som en 14-aaring. uvoksent.

Saa idag bruke eg dagen ute av huset, og imorra ska lokalkontakten snakke me foreldran mine. Eg har sagt te henne at eg godt kan bytte vertsfamilie, for aa hjelpe paa situasjonen deres. Omsaa endre atferd drastisk, selv om det knuse ethvert tips AFS Norge har gitt om aa bruke masse tid hjemme me vertsfamilien.